چرا کابوس بورس پایانی ندارد؟

به گزارش شهر بورس، بورس ریسمان سیاه و سفیدی شده است که به نظر می‌رسد با از دست رفتن اعتماد عمومی به متولیان اقتصادی و عدم قطعیت در متغیرهای بیرونی با از دست دادن جایگاه تحلیل نیز روبه‌روست.

دقیقاً جایی که بعد از ماه‌ها اصلاح قیمتی منتظر ثبات و بازگشت بازار بودیم، به‌جای تعادل در بازار شاهد موجی از سیاست‌ها و دستورالعمل‌های جدید هستیم؛ از پیش‌نویس قانون بازار سرمایه و جرم انگاری فعالان بورسی به‌جای برخورد با اعمال سلیقه ناظران تا قطعی برق و گاز صنایع، افزایش نرخ حامل‌های انرژی، حذف معافیت صادراتی مواد خام و نیمه‌خام و …

کسانی که از آنها انتظار حمایت از بازار را داشتیم، حالا خودشان به ریسک جدیدی برای بورس تبدیل شده‌اند.

آنچه این روزها شاهد هستیم، فروش با زیان سنگین و بخشیدن عطای بورس به لقایش بعد از ماه‌ها سهامداری و صبوری از سوی سهامداران است که جای تأمل دارد.

احساس خطر تا آنجا پیش می‌رود که صندوق‌های با درآمد ثابت هم با مشکل کاهش پوشش سود و حتی زیاد ده شدن و افزایش تقاضای ابطالی روبرو هستند. هرچند آن بخشی که قابل معامله در بازار هستند، به خاطر بازار گردان فعلاً مشکل نقد شوندگی ندارند. بازدهی منفی صندوق‌های با درآمد ثابت بورس، نتیجه اجبار این نهادهای مالی به خرید سهام است.

انگار این روزها هر چیزی به بهانه‌ای برای فرار و تداوم ریزش قیمت‌ها تبدیل شده است. از سوی دیگر، معاملات اعتباری که رونق دهنده بازار هستند، اکنون برای سهامدار نتیجه‌ای جز بازی دو سر باخت ندارند.

حتی سرمایه‌گذارانی که به نیت دریافت سود مجمع سهامداری می‌کنند، ریسک ابهام و احتمالاً کاهش پوشش سود سالانه سهام را در مقایسه با سال قبل دارند. نمونه آن را در گزارش‌های 9 ماهه منتهی به پاییز 1400 مشاهده می‌کنیم.

در کنار تمامی این فاکتورها بخش آزار دهنده دیگر، عدم همخوانی میزان کاهش شاخص کل بورس تهران با ضرر سرمایه‌گذاران است که از دست‌کاری برای حفظ ظاهر نشات می‌گیرد. با این حال، همچنان هر سطح حمایتی شاخص، مقیاسی برای تصمیم‌گیری بین اهالی بازار است.

دود این آتش، به چشم همه می‌رود. قبل از هر تصمیم و بازی‌سازی، یادمان باشد همه مسافران یک کشتی هستیم و هیچ بخش مرتبط با بازار نمی‌تواند از عواقب آن فرار کند.

رباب وفایی – کارشناس بازار سرمایه