این پروژه به همت واحد بازرسی فنی در مراحل پایانی خود قرار دارد و سه فاز مجتمع، واحد آبگیر و خطوط ۹۶ اینچ انتقال آب خنک‌کننده در مسیر کریدور به سایت را در بر می‌گیرد. هدف اصلی این طرح، نه‌تنها احیای یک سامانه ازکارافتاده، بلکه پایه‌گذاری ساختاری پایدار برای حفاظت از تأسیسات زیرزمینی است.
مهندس محمدجواد مهرلطیفان، سرپرست حفاظت فلزات و آزمایش‌های غیرمخرب پتروشیمی پردیس، با اشاره به سابقه این سامانه گفت: پروژه جدید بر پایه تحلیل تجربه‌های پیشین و شناسایی ضعف‌های ساختاری و اجرایی انجام شده است. در سال‌های گذشته تلاش‌هایی در برخی فازها صورت گرفته بود، اما به‌دلیل شرایط خاص زمین‌شناسی و وابستگی به آندهای سطحی، به نتیجه نرسیده بود.
با توجه به اهمیت خطوط زیرزمینی در پایداری تولید و دشواری‌های نشت‌یابی و جایگزینی، پروژه با رویکردی آینده‌نگرانه طراحی شد. یکی از اصلاحات کلیدی، بازنگری در ساختار قرارداد با پیمانکار بود. برخلاف پروژه‌های قبلی، این‌بار سهم قابل‌توجهی از منابع به مرحله راه‌اندازی و تضمین عملکرد اختصاص یافت.
در فاز عملیاتی، ۱۴ چاه جدید با عمق متوسط ۱۰۰ متر حفر شد و ۴ چاه قدیمی نیز احیا گردید که مجموعاً حدود ۱۴۰۰ متر حفاری عمودی را دربر می‌گیرد. مهرلطیفان درباره مشخصات اجرایی توضیح داد: به‌دلیل مقاومت بالای خاک و ریزشی بودن منطقه، چاه‌ها به‌صورت آبی طراحی شدند تا در آینده امکان احیا یا جایگزینی آندها فراهم باشد.
همچنین، جایگزینی غلاف‌های فلزی قدیمی با غلاف‌های غیرفلزی UPVC، یکی از تغییرات مهم پروژه برای جلوگیری از ریزش چاه‌ها و افزایش دوام آن‌ها در برابر خوردگی بوده است.
این پروژه در طول مسیر خود با چالش‌هایی همچون پتانسیل‌های طبیعی نامتعارف، تداخل جریان و محافظت بیش‌ازحد یا ناکافی روبه‌رو شد که با راهکارهای مهندسی برطرف گردید.
اکنون، با اتمام فاز اجرایی، سامانه حفاظت کاتدیک پتروشیمی پردیس در نقش سپری خاموش و پنهان، ضامن سلامت خطوط زیرزمینی مجتمع خواهد بود؛ سیستمی که اگرچه به چشم نمی‌آید، اما نبود آن می‌تواند میلیاردها تومان هزینه پنهان در پی داشته باشد.
