شهر بورس – امیر ملک زاده: می‌گفتند «بالاتر از سیاهی رنگی نیست»، اما به چشم خویشتن دیدیم که بالاتر از سیاهی هم هست. اگر می‌خواهید «بالاتر از سیاهی» را ببینید، سری به وضعیت بورس تهران بزنید؛ جایی که به آیینه تمام نمای اقتصاد مشهور است، اما سرمایه‌گذاران آن هر روز شاهد افت بیشتر سرمایه‌های‌شان هستند.

افرادی که دیگر خسته شده‌اند؛ از نظاره‌گر شدن بر پودر شدن سرمایه‌هایشان، از رشد بازارهای موازی و البته فریادهایی که به جایی ختم نمی‌شود. انگار همه‌مان را در یک زیرزمین مخوف زندانی کرده‌اند و کسی صدای‌مان را نمی‌شنود، خودمانیم و خودمان.

درد و سوال همه یکی است؛ اگر چنین وضعیتی برای فعالان سایر بازارها هم به وجود می‌آمد، آن موقع چه اتفاقی می‌افتاد؟ اگر یک بازاری، به مدت 21 روز، 17 کندل منفی ثبت می‌کرد و سرمایه‌گذاران آن، تنها به جرم سرمایه‌گذاری در بخش مولد اقتصاد، هر روز تنبیه می‌شدند، آیا باز هم همه در سکوت بودند؟

چرا وقتی در یک بازار، بحرانی ایجاد می‌‎شود، سریعاً صدای دولت و مجلس درمی‌آید، بیانیه‌ها صادر و سلاطین محاکمه می‌شوند، اما نوبت که به بازار سرمایه (با بیش از 50 میلیون ذی‌نفع) می‌رسد کسی «کَکَش هم نمی گزد»؟

ما به عنوان افرادی که روزانه با بخش زیادی از سهامداران در ارتباط هستیم، این دغدغه را فریاد می‌زنیم؛ «آقایان! به داد بازار سرمایه برسید». می‌دانیم که وضعیت اقتصاد کلان اقتصادی و تصمیمات بانک مرکزی فشار زیادی را به بخش‌های مختلف کشور تحمیل کرده و همه بازارها را به رکورد برده، اما سهامداران از متولیان این بازار انتظار دارند که حداقل صدای آنها باشند و با صدای بلند اعتراض کنند.

حوصله فعالان بازار از جلسات تکراری و اغلب بی‌فایده سر آمده؛ این جلسات فعلاً نشان دادند که هیچ عایدی برای بازار سرمایه ندارند. اگر آقایان نمی‌توانند از منافع این بازار دفاع کنند، بهتر است که عطای این صندلی‌ها را به لقایش ببخشند تا لااقل به این شکل اعتراض خود را به وضعیت موجود اعلام کنند.