به گزارش شهر بورس، کاهش شاخص توسعه انسانی در کل کشور و همچنین در استانهای ایران، طی سال‌های ۱۳۹۷ تا ۱۴۰۰ بسیار خطرناک است ما پیش از این در سال‌های ۱۳۸۶ و ۱۳۹۱، با کاهش رشد شاخص توسعه انسانی در کل کشور مواجه بوده‌ایم. اما هرگز در بیست سال گذشته، شاخص توسعه انسانی اینچنین برای کل کشور و همچنین تمام استانهای کشور نزولی نبوده است. با اینحال در این سالها درسطح ملی استانهای تهران و اصفهان و مازندران اغلب در رده های اول تا سوم قرار دارند با توجه به مقدمه بالا این سوال مطرح می شود چرا باید استان های سیستان و بلوچستان، کردستان و ایلام در پایین ترین سطح شاخص توسعه انسانی قرار بگیرند چرا باید امید به زندگی در سیستان و بلوچستان ۶۷ سال و در تهران و اصفهان ۷۶ و ۷۵ باشد چرا متوسط در آمد یک خانواده در سیستان و بلوچستان و ایلام و کردستان باید حدود نصف استانهای مرکزی مثل یزد و اصفهان و تهران باشد.
برسیم به استان محل تولد شما و استان هایهمجوارتان که رتبه هایی بهتر از ۲۴ و ۲۶و ۱۷ که همگی پایینتر از متوسط کشوری هستند ،ندارند. که اگر سهم بالای بخش خصوصی در صنعت این استانها نبود معلوم نبود در چه جایگاهی قرار داشتند.
بیشتر بخوانید:دهدشت نیروگاه تاسیس می‌کند
و براستی در نیمه بالایی این رتبه بندی چرا هیچ استان مرزی و با نژاد ترک و کرد و بلوچ دیده نمی شود.
در طول سه دهه اخیر دولتها مناطق محروم را شناسایی کرده اندولی به رغم تمام ادعاها تفاوت معناداری در جهت بهبود وضعیت اقتصادی و اجتماعی ان استانها ،ایجاد نشده است.
از شما خواهشمندم بار دیگر با عینک آمار و واقعیت ها نگاهی به نقشه ایران داشته باشید که در نهایت برسیم به این جمله ارزشمند جنابعالی که “اگر نداریم هیچکدوم نداشته باشیم و اگر داریم همه داشته باشیم”.
سربلندی و موفقیت شما و کشورمان را ازخداوند مسئلت دارم.
یادداشت از خلیل تندرو
