به گزارش شهر بورس، همزمان با درگیری ۱۲ روزه ایران و رژیم صهیونیستی، کارگران کشور در پشت جبهه تولید با تمام توان ایستادگی کردند. با این حال، گزارش‌های نگران‌کننده‌ای از اخراج دسته‌جمعی کارگران در برخی کارگاه‌های خصوصی منتشر شده که نگرانی‌ها درباره وضعیت معیشت این قشر زحمت‌کش را دوچندان کرده است.
بر اساس اطلاعات دریافتی از منابع محلی و انجمن‌های کارگری، برخی کارفرمایان با سوءاستفاده از فضای بحرانی جنگ و نبود نظارت مؤثر، اقدام به تعطیلی کارگاه‌ها و اخراج کارکنان خود کرده‌اند. این اتفاق در شرایطی رخ می‌دهد که بسیاری از این کارگران سال‌ها در خط تولید کشور فعالیت داشتند و اکنون در میانه بحران اقتصادی، شغل خود را از دست داده‌اند.
چرا کارگران اولین قربانیان بحران می‌شوند؟
فعالان حوزه کارگری معتقدند نبود سیاست‌های حمایتی مشخص در شرایط اضطراری، موجب شده تا کارفرمایان فشار اقتصادی را به کارگران منتقل کنند. نبود بیمه بیکاری فراگیر، ضعف در نظارت بر قراردادهای کاری و رکود بازار از جمله عواملی هستند که به تشدید این بحران دامن زده‌اند.
قانون درباره حقوق کارگران چه می‌گوید؟
بر اساس ماده ۶۹ قانون کار، تعطیلی کارگاه‌ها بدون توافق با کارگران و اجبار به مرخصی اجباری، غیرقانونی تلقی می‌شود. اگر کارفرما یک‌جانبه کارگاه را تعطیل کند، این تعطیلی به‌عنوان تعلیق محسوب شده و نباید از مرخصی استحقاقی کارگر کسر شود. همچنین، در صورت توافق بر پرداخت حقوق در ایام تعطیلی، رضایت کتبی کارگر الزامی است.
پیشنهادهای کارشناسان برای حمایت از کارگران
کارشناسان اقتصادی پیشنهاد می‌دهند:
-
دولت با ارائه بسته‌های حمایتی مستقیم به کارگاه‌های کوچک و متوسط، از اخراج‌های گسترده جلوگیری کند.
-
نظارت دقیق‌تر بر اخراج‌ها و اجرای مؤثر قوانین کار، در دستور کار قرار گیرد.
-
گسترش پوشش بیمه بیکاری به‌صورت اضطراری در دوران بحران‌های اقتصادی و نظامی، اجرا شود.
کارگران، ستون‌های خاموش اقتصاد
در شرایطی که کشور با تهدیدات خارجی مواجه است، حفظ امنیت شغلی کارگران به‌عنوان موتور محرک تولید ملی، باید یکی از اولویت‌های دولت باشد. انتظار می‌رود دولت با اصلاح فوری سیاست‌های حمایتی و همکاری نزدیک با تشکل‌های کارگری، مسیر بازسازی اعتماد و حفظ کرامت شغلی این قشر را فراهم کند.
اما پرسش کلیدی اینجاست: آیا این بحران به فرصتی برای بازنگری در سیاست‌های حمایتی و عدالت اقتصادی تبدیل خواهد شد یا کارگران همچنان در سکوت فراموش خواهند شد؟
